De eerste ervaring van Lotte met echt groot wild was op 3 dec 2009 in Tevern bij Geilenkirchen. Het was een drijfjacht op ree, met 10 geweren en 7 teckels. Uitsluitend teckels omdat de jachtopziener het bestuur van de groep Aachen – Dreiländereck van de DTK had uitgenodigd. Het was een schitterend gezicht, 7 van die opgewonden standjes, waarvan Lotte de enige was zonder jacht ervaring. Maar dat was snel voorbij. Luid op spoor is ze altijd en hazen en konijnen genoeg onderweg, maar het grote werk moest nog komen. Al gauw sprong het eerste ree uit de struiken en de meute stond op tilt. Nu ze wist welke geur ze moest volgen – en honden zijn dol op de geur van ree – was het tijd om echt te stöbern. We liepen verder, de honden totaal uit zicht en ineens hoorden we een hond luid geven. Ik had de “stem” van Lotte al herkend en dat werd door een van de anderen bevestigd met een laconiek: “Das ist deiner”. Dat was genieten, ook al duurde het 20 minuten voordat Lotte weer bij me was. Terwijl de anderen verder trokken, moest ik op de plek blijven wachten waar Lotte het laatst bij me was. Dat was wel even spannend. Er is die jacht 1 bokje geschoten. Na het ontweiden heb ik Lotte het zweet in het gras laten ruiken, helaas was er te weinig om af te tappen.
Pratend over de jacht werd ik in januari door een plaatselijke jager uitgenodigd voor een drijfjacht op zwijnen in de Eifel op 11 sep. Dat was nog een eeuwigheid weg! Tot mijn verrassing – het was inmiddels september en intussen niks met jacht te doen – werd ik op 2 sep gevraagd om te drijven. Het bleek dezelfde locatie te zijn als op de elfde, alleen was dit nu op aangeven van de boer die varkens in de maïs had gehoord en schade had gezien.
Het was best spannend, beiden wisten we niet wat ons te wachten stond. Toen we de eerste keer de maïs ingingen, was Lotte door het dolle heen en was Lotte in geen velden of wegen te zien. Of beter gezegd, ze kwam uit het tegenoverliggende veld teruglopen toen wij bij het beginpunt terug waren. Niet echt wetend wat te doen, was ze gaan stöbern. Maar bij de tweede keer wist ze al dat ze bij ons – het lawaai – moest blijven. Er werd die avond 1 zwijn geschoten en natuurlijk Lotte er kennis mee laten maken. De 11e september brak aan en we werden om half acht opgehaald, naar Vossenack in de Eifel. Deze dag was groots opgezet, met totaal zo’n 40 deelnemers, jagers en drijvers samen. Er waren 3 stukken maïs te bejagen, goed voor 24 ha. Alles was uitstekend georganiseerd, met uitgebreide catering bij de ochtendpauze en ’s avonds bij de barbecue. Natuurlijk was er begeleiding van de blazers van begin tot eind.
Helaas voor alle moeite van iedereen werd er die dag geen enkel zwijn gezien of gehoord, laat staan geschoten. Maar dat heeft de pret niet mogen drukken, het was een schitterende dag. Het werd nog mooier toen we - teruglopend naar de auto’s – zweet in de berm vonden. Het bleek vossenbloed te zijn. De jagers hadden op een vos geschoten, maar dachten hem te hebben gemist. Niet dus. En zoals altijd gebeurt: iedereen loopt met z’n maat 47 over de sporen heen om vooral goed te zien waar het dier gelopen heeft. Het was zo’n chaos dat ik tegen alle regels in besloot Lotte zonder lange lijn in te zetten. Omdat ze de geur van een vos niet kende, wist ze eerst niet goed wat ze moest zoeken. Onder mijn aanmoedigingen pikte ze toch het spoor op en liep het helemaal uit, zo’n 250 meter. De vos had zich tussen de balen in de hooischuur van een boerderij verscholen. Daar heeft men hem ook het vangschot gegeven.
Maar, er kwam nog vervolg op deze dag. Op 22 sep werden we weer uitgenodigd, nu met meer succes. Er zijn twee zwijnen geschoten waar Lotte uitgebreid aan heeft kunnen ruiken, bijten en trekken. Wat die terriër kan, kan ik ook dacht ze. Onze lieve, zachtaardige en terughoudende teckel is veranderd in een teckel met gevoel voor HAAR prooi. Ik heb al lachend geroepen dat we nu een echte teckel hebben, maar Jos weet niet goed wat ze ervan moet denken. Helaas zijn de foto's van slechte kwaliteit door het weinige licht en met de BlackBery gemaakt, maar je krijgt zo wel een beetje een indruk van de kleine.
Ik moet nog even erbij vertellen dat het tweede zwijn aangeschoten weer de maïs ingerend was. Door de duisternis hebben we geen nazoek gedaan omdat dat te gevaarlijk zou zijn. maar Lotte had wel direct geroken waar dat zwijn verdwenen was. Ik heb daar van diverse mensen een complimentje over gehad en een van die gasten - zo'n echte doorgewinterde voorjager van 70+ zei dat ik een goed hondje had dat ik moest laten blijven meedoen.
De - voorlopig – laatste keer dat we zijn gaan drijven, was 3 oktober. De boer had weer geklaagd en we zijn er snel naar toe gegaan. Helaas weer pech, geen zwijnen, maar wel schitterend weer en Lotte heeft genoten. Je merkt nu dat ze weet waar het om gaat. Ze jaagt, maar komt veel vaker bij mij in de buurt, maakt even contact en gaat daarna verder.
De maïs wordt over twee weken geoogst en het is afwachten of we ervoor of kort erna nog moeten gaan.Van de diverse jachtpartijen heb ik zwijnenpoten, -vel, als ook een stuk hertenvel over gehouden. De stukken vel worden gedroogd en net als de poten gebruikt om het nazoeken te oefenen.
Dit is het verslag van Lotte’s ervaringen met jacht tot nu toe. Ik verwacht dat er een vervolg op komt, want van een van de leden uit Aken heb ik al negen data met jacht afspraken gekregen, dus het moet raar lopen als we niet meer in actie komen.
Met vriendelijke groeten van Lotte & Jos
Lotte - Dauphine le petit chien de chasse- is een pup uit ons D Nest van Lotje x Tell vom Reesenufer FCI Ze woont in Limburg bij Jos & Josje.
